اتاق تنهایی(Alon Chamber)

♥ من هستم... زنده ام.. نفس می کشم... ♥

هنوز گاهی اوقات دیوانه می شوم و بی هوا به سرم می زند تمام مسیر محل کارم را تا خانه پیاده بیایم..

هوس می کنم تنها قدم بزنم... تنها گریه کنم...

تنها گوشه ای ساعت ها بنشینم و زندگی ام را مرور کنم.

اما هنوز هستم..

♥ هنوز عاشق موج دریا و بارانم... ♥

هنوز بوی اقاقیا... بوی نعنا..

بوی چای تازه دم مادرم را دوست دارم

...

از تو چه پنهان بعضی روزها هوایی خانه کودکی هایم می شوم..

♥ دلم برای حیاطی که نیست... پدری که نیست.. ♥

برای بوته یاس و درخت شمشاد و آب و جاروهای بعد از ظهرها تنگ می شود...

...

می روم محله قدیمی... دست میکشم به روی دیوار.

.. و قدم میزنم در پیاده رو خانه مان ......

که دیگر نیست...

سرم را بلند می کنم شاید ...

شاید صدایم میزنن و من نشنیده باشم

♥ چقدر دلم می خواهد دوباره صدایم بزند.. ♥

نه پنجره ای نیست...

من هستم و پیاده رویی که انگار او هم قدم های مرا از یاد برده...

♥ دیوارهای اتاقم فراموش کردند خنده ها و دعواهایم را.. ♥

دلم می خواهد بزنم زیر آواز و باز داد بکشم..

بخندم و صدای خنده هایم آنقدر بلند شود... که به خدا برسد...

♥ چقدر خسته ام... دلم می خواهد بخوابم...بر گردم... همه این راه را برگردم... ♥

دلم برای خودم تنگ شده ...

♥ دلم برای دیوونه بازیام و شیطنت هام ♥

دلم می خواهد بخوابم و وقتی بیدار شوم ببینم تمام روزهایی که گذشت خواب بوده...

نه رفیق نگو میان گذشته ها جا مانده ام...

ولی
مگر می شود برای چیزی عمرت را صرف کنی و فراموش شود..؟

♥ ولی من فراموشش میکنم باور دارم به خودم که فراموش میکنم ♥

نگران من نباشید...زنده ام نفس میکشم... و دلتنگی هایم را دیگر بغض نمی کنم

... میگذارم چشم هایم ببارند..

حالا رفیق، آمده ام که بگویم... خوبم.. نفس می کشم...

هنوز شعر می خوانم... شعر می گویم..... می نویسم..

من با هر بهانه ای این روزها می بارم

با هر برگ که از شاخه فرو می افتد

و

و با هر پرنده ای که می خواند

هر قطره بارانی که میبارد
و
هر نسیم خنکی که به صورتم می وزد ..

زنده می شوم

و امیدوارتر که خداوند هنوز مرا فراموش نکرده و هنوز هوامو داره..

♥ راضی ام.. شکر.. ♥